.png)
“Mama ik ben bang”. Dit zijn de woorden die ik regelmatig hoor. Mijn zoon is hooggevoelig en dat maakt deze hele Corona tijd extra moeilijk voor hem.
Hoogsensitieve kinderen zijn gevoeliger dan gemiddeld sensitieve kinderen. Ze verwerken prikkels dieper en intensiever in het brein. Deze prikkels komen binnen via de zintuigen; horen, ruiken, proeven, zien en voelen. En toch lijkt het soms dat deze kinderen nog een zesde zintuig hebben. Een zintuig waardoor ze dingen waar kunnen nemen die wij mensen niet altijd registreren. Alsof ze een bepaalde frequentie van de aarde kunnen oppikken die soms bijna bovennatuurlijk aanvoelt.
Al vier nachten op een rij staat onze zoon midden in de nacht aan ons bed, hij is bang. De eerste nacht gaat hij aan het voeteneind liggen, maar z’n vader ligt in de kreukels de volgende dag. De tweede nacht kruipt hij stiekem naast me in bed en hoopt dat niemand het merkt. De derde nacht, maakt hij zijn broertje wakker en vraagt of hij bij hem wil komen liggen.
De vierde avond
De vierde avond voeren we samen een gesprek met het naar bed gaan. Normaal gesproken slaapt hij altijd goed door, dus dit valt wel op. Ik probeer het eerst rationeel aan te pakken en vraag waarom hij zo bang is. Hij weet het niet. Ik probeer het nog eens; wat voel je dan en waar voel je dat? Wat gebeurt er dan? Hij weet het niet precies, voelt alleen dat hij bang is en over zijn hele lijf gaat trillen. Ik blijf doorvragen. Hij vertelt dat hij in de ogen van mensen ziet dat ze bang zijn. En dat hij dat overal in z’n lijf voelt.
Ik leg hem uit dat inderdaad veel mensen bang zijn op het moment. Bang om hun baan te verliezen, bang om ziek te worden of dood te gaan. Dat de hele wereld een beetje bang is. Ik wil eerlijk zijn, maar hem ook niet bang maken. Ik vertel dat het iets nieuw is en dat we nog niet zoveel weten. Dat we alleen kunnen zorgen voor: goed eten, slapen en lief zijn voor elkaar. Handen wassen, afstand houden en voorlopig even niet naar school en met vriendjes en familie afspreken. Dat het ook weleens regent of onweert, maar dat het ook altijd een keer ophoudt.
Hij ziet en voelt wat er gaande is rondom het virus. In de krant, het journaal. Je ontkomt er niet aan.
Herkennen wat je voelt
Ogen die heel veel zien en een kinderlijf wat heel veel voelt. Het gaat maar door in zijn hoofd. Overdag is het nog druk; met huiswerk maken, even buiten spelen, relaxen en de drukte van het gezin. Maar alleen in bed, blijft hij nadenken.
Ik probeer hem uit te leggen dat het oké is, als je dat allemaal ziet en voelt. Maar ook dat hij dat niet hoeft te dragen voor anderen. Dat je dit kan zien en voelen, maar er niet iets mee hoeft te doen. Dat we hier allemaal zijn om dingen te leren, elk kind en zelfs grote mensen. En dat het belangrijk is om te herkennen en te voelen wat van jezelf is en van de ander. Als je dingen voelt van andere mensen, dat je probeert te voelen in je lijf en terug kan geven of de lucht in kan sturen. Dat anderen daar verder voor zullen zorgen.
Ontspanning oefeningen
Ik probeer het dan praktisch aan te pakken. We doen samen wat oefeningen. Hoe je je af kan sluiten, hoe je je op je ademhaling kan concentreren en we luisteren naar een mooie kindermeditatie om tot ontspanning te komen. Voor de zekerheid ook nog wat rustgevende olie en ik hoop dat hij vannacht wel kan slapen.
Helaas, ik hoor hem alweer roepen midden in de nacht. Mama, ik ben zo bang. Dit keer kruip ik bij hem in bed. Houd hem lekker vast en vertel hem dat ik bij hem ben. Dat hij veilig is en ik probeer in gedachten liefde en energie naar hem te sturen met hand op z’n hoofd. Ik verander de angst in liefde en zachtheid en aai zachtjes over zijn haren. Hij mompelt dat hij zich rustiger voelt worden en valt dan lekker in slaap.
Comments